China/Tibet

China, wat een enorme aanpassing tegenover Vietnam. De grensovergang ging zeer vlot en was minder streng dan verwacht. Het leek wel of beide landen aan weerszijde van de grens opboden om het mooiste en properste grensgebouw te hebben. We werden van grenspost naar grenspost gebracht in een groot golfkarretje. In China merken we al direct dat de weg van betere kwaliteit is. Tegen dat we in Nanning aankwamen (een stad van 7,5miljoen mensen en ik had er nog nooit van gehoord) was het donker en rijden we een stad binnen vol wolkenkrabbers en lichtreclame in Chinese karakters waar je niets van begrijpt.

We zetten onze trip verder naar Beihai. Hierover las ik in Mao zijn biografie (volgens lijfarts Li). Het was de plaats waar Mao zijn zomers doorbracht en het werd beschreven als een idillisch vissersdorpje met mooie stranden. Het boek is oud en tijden veranderen want ook hier staat de ene wolkenkrabber naast de andere. De trein erheen was heel chique en zat vol chinezen. Vooral in de stations en treinen word je moe van de overbevolking van dit land. Vervolgens reizen we naar Weizhou Island. Dit beschreef de Lonley Planet als grootste vulkanische eiland van China en je kan er snorkelen, wat erg tot onze verbeelding sprak. Maar er staan ook fabrieken op het eiland en de stranden zijn vuil en er zijn veel chinese toeristen. De dag dat we er zijn regent het ook waardoor het snorkelen vergeten kan worden. Deze hele trip naar de zee was niet echt een schot in de roos. Behalve dan voor de mevrouw van de guesthouse die zo apentrots en blij was dat er witte gasten waren dat ze niet kon stoppen Chinees tegen ons te praten, we mogen verschillende keren op de foto en ze bellen zelfs iemand die Engels kan om te vragen of we hun thee lekker vinden.

De mensen hier hebben precies nog nooit witte gezien en kijken allemaal zonder uitzondering naar ons. Ze schamen zich niet erg, want soms nemen ze stiekem foto’s of lopen ze enkele keren voorbij om ons goed te bekijken. Dat is niet zo erg , maar als je een uur in een station bent waar 100.000 man passeert word je dat moe. Zo voelen we ons als aliens op Aarde.
China heeft een uitgebreid trein netwerk en de Chinezen gebruiken dit ook gelijk zot. Het nemen van de trein is hier altijd een avontuur op zich. Ze zien het als een vlucht nemen, twee bagage controles, twee paspoort controles en drie ticket controles.We nemen de trein van Nanning naar Kunming met zitplaatsen. Met zijn 3000 drummen we ons in de 15 wagonnen. Door communicatieve moeilijkheden komen we er pas na 12 uur achter dat de rit 14 en een half uur duurt in het totaal. De trein zat bomvol en in de gangpaden staan de hele nacht mensen wat te doezellen terwijl de zitplaatsen niet veel beter zijn omdat ze beenhard zijn. Tot drie dagen voor vertrek zijn alle zitplaatsen op een trein uitverkocht waardoor we ook eens staanplaatsen moeten kopen voor een 8 uur durende rit (naar Lijiang). De vindingrijke Chinees heeft een klein kinderstoeltje mee om deze rit te overleven. En door het komen en gaan van mensen kan je tussendoor redelijk veel zitten.

Kunming is een grote chinese stad zoals vele anderen (3 miljoen inwoners). Hij ligt op 1800m hoogte maar daar merk je niets van. We verbazen ons over de pracht van het park met waterlelies in bloei en vinden een mooie bhuddistische tempel die veel rust biedt in de drukte van de stad. Lijiang is het volgende stadje dat we bezoeken. Doordat de Chinezen ook 2 maanden vakantie hebben en het land steeds welvarender wordt kunnen ze met zijn allen op reis en het lijkt dat ze allemaal voor Lijiang hebben gekozen. Om de bus van het station naar de stad te nemen wordt er gedrumd als voor een pendelbus naar Werchter. Hierin zijn verbazend genoeg de bejaarden nog het venijnigst. Eens in de old town aangekomen vinden we een zeer mooi oud stadje waar de straten met keien zijn aangelegd en voorzien van een rustig stromend riviertje. Er zijn mooi stenen bruggetjes. De oude houten huizen zitten vol speciale houtwerken en de uiteinden van de daken wippen leuk op zoals je je China voorstelt. In deze huizen wordt het toerisme ten volle op zijn Chinees uitgebuit met jembe spelende meisjes, thee verkoop alom, warmteplaten met witte koks achter en straten vol kuierende Chinezen. We ontvluchten deze drukte om een tweedaagse wandeling te maken in de Tiger Leaping Gorge. Deze ontstaat waar de grote Yangzi rivier zich tussen twee bergen perst waardoor er onvoorstelbaar wilde stroomversnellingen met wild kolkent en bruisent bruin water te zien is. Wanneer we naar de gorge rijden hebben we schrik niets te zien wegens de grote hoeveelheid wolken en mist die we passeren. In de gorge aangekomen zien we gigantische rotswanden in de wolken verdwijnen waardoor we in onze verbeelding de bergen zo hoog kunnen maken als we willen. Naarmate onze wandeling langs een bergpad vordert zien we door gaten in de wolken soms een hint van de echte berg passeren. Tegen de avond kunnen we de volledige bergwand aanschouwen met slierten wolken tussen de kloven en punten wat een feeërieke indruk geeft. Het is spijtig dat er aan de andere kant veel visuele vervuiling is zoals grote pijplijnen die de berg afkomen en overal elektriciteitskabels die van paal tot paal door je beeld komen. Maar dit zien we spijtig genoeg meer in China, dat er door prachtige landschappen gigantische nieuwe elektriciteitskabels lopen. Na twee dagen wandelen reizen we naar Shangri-la een stad die het begin van de Tibetaanse gebieden aangeeft. In deze stad op 3200m hoogte wonen veel Tibetanen. Dit zie je aan de gebouwen, de tibetaanse vlaggetjes op elke bergtop en de tibetaanse ondertiteling van elke winkel en verkeersbord. Op een heuvel in de oude stad staat een tempel met daarnaast een gigantische gouden gebedsklok, 21m hoog en er is tien man nodig om hem in beweging te krijgen. Er komen genoeg mensen om de klok de hele dag en avond draaiende te houden. Het kroonjuweel van de tibetaanse gemeenschap hier is een 600 jaar oud klooster dat aan de rand van de stad tussen de bergen staat. Om inkom te vermijden wandelen we een andere berg op om het klooster te aanschouwen. Het is een drop van grote witte vierkanten gebouwen op een helling met een mooie bordaux rand bovenaan en afgerond met een gouden dak, wat het gehele aanzicht prachtig maakt.

De gewoontes en het gedrag van de Chinezen is zo anders als bij ons dat we vaak denken ’wat een boer is dat!’. Zo zetten ze luide vervelende muziek op in een overvolle wagon en niemand zegt er iets van, ze nemen de telefoon op in een volle slaapzaal midden in de nacht en de vervelendste van al zijn hun eet- en mondgewoontes. Zo smakken ze luid bij alles wat ze in hun mond steken en slurpen ze nog luider voor alles wat vocht bevat. Ik weet niet waarom ik me er zo aan erger want volgens mij kan ik mijn mama nog horen zeggen ’Niet smakken, Lukas!’. Dus het is een aangeleerde ergernis waardoor ik nu ergens anders moet gaan zitten of een koptelefoon opzetten als een chinees een potje noodles baas maakt. De laatste is spugen, je hoort meer dan eens per dag iemand (man of vrouw) luid zijn keel schrapen om elk beetje sluim samen te bundelen en uit te spugen.
Kawa Karpo is een heilige berg voor de Tibetanen en voor ons het verste dat we mogen gaan zonder een vergunning om Tibet te betreden. Ons doel is Yubeng, een klein dorpje aan de voet van de berg van waaruit je in verschillende valleien kan wandelen om de 6740 m hoge berg te bekijken. De tocht hier naartoe ging door diepe valleien waar alle bergen er dor en woest uit zien. Het is gek dat we pas terug bossen en groen tegen komen als we hoogte winnen. Wanneer we worden afgezet op een parking met onze grote pakken blijkt dat Yubeng een 5 uur durende tocht (10km, 1000m stijgen en 500m dalen) van de verharde weg ligt. Pfff, hier waren we niet op voorbereid, wegens moeilijke communicatie en geringe informatie komen we zo’n dingen hier wel vaker tegen. Gelukkig kunnen we onze pakken in het ticket office achterlaten (jaja, om in de bergen te wandelen mag je hier ook betalen). Tegen de middag beginnen we aan onze tocht. De klim is vermoeiend en stijl maar er zijn veel mensen op het pad waaruit we twee groepen onderscheiden. De eerste zijn hele gezinnen Tibetanen met kinderen van vijf die zelf moet lopen, baby’s op de rug en kromlopende bejaarden die allen met weinig tot geen bagage dezelfde tocht maken als ons. We zien zelfs een gezin dat hun koe meesleept op deze tocht. De tweede zijn in chique stapkleding uitgeruste Chinezen die zelf wandelen of paardjes huren om zich tot boven te laten brengen. De Tibetanen roepen vrolijke ’Tashidelek’ naar ons en de Chinezen ’Nihao’. Na de klim van 1000m door de bossen zien we waarom we zover gereisd zijn, diepe valleien bedekt door dennenbossen waar op sommige plekken een waterval door schitterd en daarbovenuit steken hoge rotswanden met gigantische gletjers en verschillende prachtige besneeuwde toppen. We begrijpen dat de Tibetanen dit als een heilige berg zien. De eerste dag volgen we een pad door een vallei tot aan een gletjermeer met een prachtig zicht op de grote rotswand en gletjer. Op de tweede dag volgen we de stroom Tibetanen naar hun heilige waterval. Een drie uur durende tocht die leidt tot een waterval die zo hoog is dat het water aan de bodem vernevelt is tot ijskoude regen. De aankomst aan de waterval wordt aangekondigd door een dik pak vrolijk gekleurde vlaggetjes die overal hangen. Bij de waterval zelf zien we iedereen met kleren aan onder de waterval door lopen. Ze wandelen verschillende keren onder het ijskoude water, rapen stenen op, geven briefjes yuan (Chinees geld) aan de waterval en vullen hun flessen met het heilige water. Dan komen ze gelukkig terug bij de grootouders die langs de zijkant zitten te bidden om hun stenen te laten zien en het water met de familie te delen. We zien zelfs een kletsnatte vrouw met een baby op haar rug, de vrouw is heel gelukkig en de baby schreeuwt van het koude water. Wanneer de wind de waterval opzij blaast beginnen ze allemaal samen te zingen met lange tussentonen in verschillende stemmen. Het is een mooie plek onder de gigantische berg om het geloof van de Tibetanen waar te nemen.

De chinese tekens zijn erg onverstaanbaar en overal aanwezig. Door het boek Chineasy leer ik verschillende tekens begrijpen en herkennen. Hierdoor merk je hoe mooi de taal en het geschrift is opgebouwd. Zo is een vrouw met een dak boven ’vredig’ of kracht en veld samen betekent ’man’ en twee vrouwen in één karakter betekent ’ruzie’. De karakter voor publiek en vrede samen is ’politie’ enzovoort. Elke karakter past in een vierkant en soms is een karakter een woord maar vaak is het een deel van een woord, ze gebruiken geen spaties waardoor je nooit de woorden kan herkennen zonder de taal volledig te begrijpen. Met de honderd karakters uit het boek ben ik nog geen knijt. Je herkent er overal maar uiteindelijk is het enige wat ik met zekerheid kan vertalen ’toilet’ en ’in- en uitgang’.

We reizen drie dagen naar het afgelegen Yading N.P. waar we drie bergen gaan bezoeken, de Tibetanen noemen ze power, wisdom en compassion. We nemen de hobbeligste en bultigste busrit ooit voor 8 uur over slechte wegen. We worden door elkaar geschud en soms raak ik zelfs het plafond met mijn hoofd. We rijden door prachtige valleien met grote witte tibetaanse huizen van aarde die her en der verspreid staan en af en toe een prachtig klooster. Tweehonderd kilometer voor we het park bereiken veranderdt de slechte hobbelige weg in een gloednieuwe keurige pekweg die kronkelt door de groene hooglanden. 35 kilometer voor het park worden we door onze minivan afgezet en moeten we toegang betalen en worden we verplicht een ticket voor een pendelbus naar boven te betalen (wat tesamen een grote som is voor ons). Al gauw blijkt dat de bergen zijn omgevormd tot een drukbezochte toeristische attractie. De 200km nieuwe weg is tussen de vlieghaven en het park om rijke Chinezen gemakkelijk tot deze afgelegen plek te krijgen. De pendelbussen rijden de hele dag om de 5 minuten en zitten bijna elke keer vol. Boven aangekomen wordt het nog erger. De hele vallei is voorzien van een weg waar constant grote golfkarretjes mensen weg en weer rijden. Omdat wij het vertikken deze te gebruiken en liever wandelen hebben ze een wandelpad gemaakt met een metalen raster als bodem en leuningen aan weerszijde zodat ons niets kan overkomen. Het laatste deel tot onder de bergen is een gewoon modderig bergpad waar veel toeristen wandelen of op paardjes worden verder gebracht. Hier zien we vrouwen op hakken, Chinezen met zuurstofflessen, want ja, we zitten hier wel op 4000m (de lucht is voelbaar ijler maar een zuurstoffles is echt overbodig) en we zien ook iemand rondlopen met een luchtkussen als verdediging tegen lawines. Dit alles wordt vergeven wanneer we onze blik naar boven wenden. De vallei loopt tussen drie prachtig besneeuwde toppen, elke richting dat je kijkt zie je een machtige witte punt. Het laatste stuk gaat tot 4700m waar er twee ongelofelijk gekleurde meren liggen; één donker blauw en een ander appelblauwzeegroen. Van een mooie zonnige dag in de bergen schiet er plots niets meer over. Van de ene op de andere moment is de blauwe lucht volledig grijs geworden. Er barst een onweer los boven ons met bliksem en donder vlak boven ons hoofd en tonnen hagel. We vluchten de bergen uit terwijl de Chinezen gewoon naar boven blijven wandelen onder de smeltende sneeuw. Wat zijn het toch een bende rare vogels. Wanneer de wolken weg trekken zien we dat alle bergen van een mooi wit laagje poeder zijn voorzien.

China heeft Tibet in stukken gesneden en aan hun eigen provincies toegevoegd waardoor we zonder problemen van tibetaanse stad naar stad kunnen reizen. De Tibetanen zijn een rustig en vriendelijk volk dat er arm en ruw uitziet. Ze gaan gekleed in warme kleren, jonge kerels dragen een leren vestje en oude mannen dragen blazers met een mooi getekend gezicht verscholen onder een stoere hoed. Er blinken gouden tanden in een glimlach en allen hebben ze een lange gebedsketting in de hand. De vrouwen dragen lange warme rokken met een kleurrijke doek of hun haar om het hoofd en ze dragen een zware mand of een kind op de rug. Ze leven in de koude bergen op grote hoogte. Zo komen we op grote grasvlaktes boven de 4000m met steile groene heuvels langs weerszijde en besneeuwde pieken in de verte. We slapen in een van hun grote aarden huizen waar een grote mooie living is waarin de hele familie zich rond een kachel verzamelt. De muren zijn versierd en hebben overal prachtige ingebouwde kasten. Achter de kachel is een groot buddistisch altaar. Naast de kachel zit de grootvader des huizes op een berg kussens de hele dag te bidden en rond te kijken. De stadjes zijn kleine opeenhopingen van grote gebouwen tussen hoge bergen of op hoogvlaktes. Er is een groot plein in het midden en een horde minivan chauffeurs die je overal mee naartoe willen nemen. In de avond komt de stad samen op het plein om allemaal samen vrolijk in een kring Thai chi te dansen op luide muziek die door de boxen schalt. Deze bijeenkomsten worden gechapperoneerd door politie. We zien veel Chinees machtsvertoon in deze regio. Luid marcherende militairen in de straten die duidelijk hun aanwezigheid willen laten merken, veel politie in Litang (blijkbaar door een stammenoorlog tussen Tibetanen onderling), een groot militair kamp op een hoogvlakte tussen twee steden en het internet dat totaal geblokkeerd is. Wanneer we in Chengdu aankomen verschieten we van de welvaart en chique auto's en hoeveelheid mensen rond ons. Het was een genot om tussen de Tibetanen te zijn en hun cultuur en leefwijze te leren kennen, spijtig dat ze niet volledig vrij zijn.

Vanuit Chengdu maken we nog twee dagtripjes. De eerste brengt ons naar Leshan waar de grootse Buddha uit zachte rode rotsen gekapt is. Met zijn 71m is hij de grootste ter wereld. Hij zit als een koning met zijn handen op zijn knieën en met een opgeheven hoofd vredig naar de brede voorbijstromende rivier te kijken. Er loopt een steil pad naar beneden in de vierkanten inham waar hij zit, zo zie je hoe gigantisch dit kolossaal krachtvol beeld is. Het is een mooie plek met verschillende dingen uit de rotsen gehouwen. De tweede dagtrip maken we naar een groot onderzoekscentrum voor panda's. De grote pluizige zwart witte bollen zijn leuk om te bekijken en overal waar je gaat zie er. Zeker wanneer ze met hun grote lichamen de bomen ingaan om wat op een tak te rusten zijn ze grappig om zien. Ook de kleine rode pandavariant is in het park te vinden en kan menig mensenhart veroveren met zijn schattig voorkomen.

We krijgen een soort haat-liefde gevoel met China, soms houden we van de cultuur, de mensen, het eten en de natuur maar soms worden we moedeloos van de uitverkochte treinen, overdreven hoge hotoegangsprijzen voor alles, geweigerd worden in hotels omdat we wit zijn en de tonnen chinese toeristen die we overal tegen komen. Het is hier echt ying en yang, maar elke dag is zeker een avontuur te noemen!

Tot snel met meer verhalen
Lukas en ellen