Einde Nieuw Zeeland

Het drukke Queenstown achter ons gelaten hebben we het stuur van onze huurauto richting Te Anau gedraaid. Dat is de poort tot het Fjordland National Park, het grootste park van NZ met 13 fjorden. Regen, blijkbaar hoort het daar zo. 2/3 van het jaar regent het daar, dus werden we verwelkomt met een flinke dosis regen en mist zodat je niets kon zien van de bergen. De volgende dag zijn we met op een boot Milford Sound (die eigenlijk een fjord is) gaan bezichtigen. Prachtig! Het weer was opgeklaard dus je kon de 1000 meter hoge rotswanden van helemaal boven tot in de zee zien duiken. Het kroonstuk van het zicht was de Mitre Peak. De 1692 meter hoge punt heeft niet voor niets zijn naam aan een meiter van een bisschop te danken. In dit landschap zijn hoge watervallen, hangende valleien,... Duizenden sandflies. Honderden toeristen. Tientalle vliegtuigjes en helikopters.

De volgende dag zijn we een minder toeristische wandeling in de buurt gaan doen die volgens de brochure voor ervaren wandelaars met goede navigatieskills bestemd is. Dit vieluiteindelijk wel mee, de Nieuw-Zeelanders overdrijven daar nogal graag mee. De wandeling vertrok in de Gertrude vallei die aan weerszijde onvoorstelbaar hoge rotswanden had met daar bovenop enkele gletsjers. De vallei draaide naar links en klom over rotsen stijl omhoog langs het Black Lake we gingen nog verder over de rotsen tot op Gertrudes sadle (col, pass). Ik weet dat ik al veel heb gezegd hoe mooi en prachtig dat het hier is maar die schoonheid heeft toch gradaties. Zo had je de Copland Track waar je door het bos erond de bergen weinig kon zien, de Tongariro Crossing was aanschuiven om boven te geraken en de gletsjers waren voor het grootste deel bedekt met grind en maar voor bepaalde delen mooi wit met lichtblauw. Maar daar op die pas zagen we het mooiste zicht tot nu toe. Hoge rotswanden en punten die als kathedralen langs de vallei stonden. Voor ons lag een zo beangstigend diepe afgrond dat ik zelfs niet over het randje durfde kijken. En op de vloer van de vallei was een bos met een kronkelende rivier erdoor. In de verte kon je Milford Sound tot in de Tasmaanse Zee zien verdwijnen.

Ik hoor jullie allen denken ’stop nu eens met dat beschrijven en zet er wat foto’s bij!’. Terecht! Maar door het rondtrekken met de tent is een goede internetverbinding schaars. Elke bibliotheek heeft gratis internet en elk dorp heeft een bib. Maar dat weten alle trekkers hier ook dus deze free hotspots worden vaak hevig belast en het uploaden van wat letters gaat nu eenmaal gemakkelijker dan het uploaden van afbeeldingen. Nu zijn we enkele dagen in Christchurch met thuisinternet van onze gastheer dus zal ik vele foto’s uploaden om bij de verhalen te plakken.

Op de terugweg van de Gertrude Sadle kwam er een keakoppeltje (de papegaaien die hier in de bergen leven) aangevlogen tot vlak bij ons. Nieuwsgierig dat de vogels zijn komen ze tot op 1m van ons genaderd om naar voedsel te bedelen. Geweldig om deze vogels in hun natuurlijke habitat tegen het lijf te lopen. Beneden in de vallei hadden we gelezen dat het zeer slimme vogels zijn en veel moeten leren van elkaar over welke bessen te eten zijn en waar je wat kan eten. Want daar tussen de bergen boven de boomgrens is er schijnbaar niets te eten voor die mannen. Als toeristen ze te eten geven dan nemen ze de moeite niet meer om elkaar die eeuwenoude voedselverzameltechnieken aan te leren en worden ze heel afhankelijk van toeristen. Ze worden ook zeer brutaal van dit soort dingen, zo beginnen ze aan auto’s te knagen, ruitenwissers, rugzakken, botinnen, alles wat ze maar vinden. Dus hebben we dat nieuwsgierige koppeltje enkel begroet en geen eten gegeven. De man was groter met een grote snavel en wat geel bij de snavel, de vrouw was een beetje kleiner. Na een tijdje kregen ze ruzie en vlogen ze weg. Nadat ze het weer bijgelegd hadden zien we ze samen hoog boven ons de vallei uit vliegen. Luid krijsen kunnen ze ook!

Great Walk numero dos. De Kepler track, een vierdaagse tocht die begint aan lake Te Anau en dan over de bergen klimt en door de vallei terugkomt. Omdat de hutten al volgeboekt waren moesten we onze tocht wat aanpassen en de tent meedragen. Hierdoor begonnen we met een gewone dag van 6 uur door de bossen, de tweede dag was een echte killer van 10 uur volledig over de bergen en terug afdalen, dag drie was weer een gewone dag van 6 uur volgens de bordjes en boekjes maar bleek eigenlijk 4,5 uur te zijn en de laatste was een echte uitboller van 1,5 uur. De tocht bedraagde 60 km in totaal. De mooiste dag was de killerdag. Die dag zijn we tot op de top van Mt Luxemore geweest waar je een goed uitzicht had over het fjordland met beneden het grote Te Anau lake en in de andere richting oneindig veel rotsige bergen. Vervolgens ging het pad verder over een scherpe kam tot het weer steil afdaalde tot bij de kampeerplaats. Even zwemmen in het ijskoude water bij de waterval, duizenden sandflies die ons aanvielen en de benen laten rusten zodat we er de volgende dag weer tegen konden. De derde dag verliep vooral door het bos, deze schaduw was welkom want de dag ervoor had de zon weer stevig geschenen. Eens aangekomen aan de hut konden we chillen aan het meer en eindelijk nog eens slapen op een matras. De laatste dag was een eitje, maar dat was welgekomen. Zo konden we nog diezelfde dag door rijden naar Dunedin aan de oostkust van het zuidereiland. 

Er zijn hier ’wetlands’, een soort drassige gebieden die erg op onze moerassen lijken. Leegpompen en bebouwen dus, dachten ze hier net als in Antwerpen. Maar nu is het een van de meest bedreigde systemen in de wereld, vertelde het bord me op de Kepler track. Het is een verzameling van plantenafval, een soort mos en planten die goed tegen water kunnen. Deze ondergrond vormt een soort dat ’pead’ wordt genoemd. Het speciale aan de pead is dat het plantenafval niet composteerd maar intact blijft waardoor er zich een geschiedenis aan biologie in bevindt. Onder de plaats waar wij stonden was de laag tot 5 meter diep. De laag werkt eveneens al een grote spons die water absorbeert bij regen en afgeeft aan de omgeving bij droogte. Door deze werking kan een wetland ook op de rotsige top van een berg ontstaan. Mijn intresse hiervoor komt waarschijnlijk door mijn eindwerk, sorry dat ik jullie ermee lastigval.

Er zijn hier veel valken. Tijdens het rijden zie je ze vaak zweven boven de weg op zoek naar een muisje, wezel of een roadkill van een possum. Soms zitten ze met hun groot lichaam naast de weg een halve possum op te vreten. We hebben eens een luchtgevecht waargenomen tussen twee valken en een meeuw. Geen idee wat de meeuw misdaan had. Dit was niets voor Ellen, ik vond het wel graaf. De valken probeerden beiden boven de meeuw te komen om zich vervolgens met open klauwen op de meeuw te storten. gekreis! De meeuw hopeloos in paniek probeert ook sneller naar boven te vliegen om boven de valken te komen zodat ze hem niet meer kunnen aanvallen. Het lukt hem, denk ik, want het gevecht verdwijnt uit het zicht achter enkele bomen.

Maar dus, na de Kepler de auto in over het zuidereiland naar Dunedin. Een gezellige stad langs de zee met een mooie peninsula ervoor: Otago. In Dunedin hebben we de brouwerij van het Nieuw Zeelandse bier Speights bezocht. Vroeger werd dit bier ook in Christchurch gebrouwen maar door de aardbeving daar was de brouwerij vernield waardoor de hele productie nu in Dunedin gebeurd. De tour was interessant en het proeven achteraf heel plezant. Als Belg kan je zoiets niet overslaan. Het bier was zeker niet slecht met zijn 6 varianten maar onze Belgische bieren zijn toch niet te overtroeven. In Otago zijn we naar een strand geweest waar we naar zeeleeuwen en zeehonden konden kijken. Deze lagen dik te chillen op het strand we konden tot 5 à 10 meter naderen zonder te storen. Het begon al goed, op het wandelpad naar het strand lag een grote zeeleeuw te slapen. Af en toe bewoog hij met zijn vin om wat vliegen weg te slaan, alle strandgangers gingen er met een grote bocht omheen. Want ze mogen er dan wel zwaar en log uitzien, als ze op dreef komen zijn ze sneller als ons en sterker zijn vast en zeker! Ellen haar fototoestel stond niet stil. Op het strand was het heel de tijd opletten en uitkijken. Zonder dat je het besefte lag er ineens een zeeleeuw of zeehond naast je. Zeker de zeeleeuwen vielen niet altijd direct op in het zand doordat ze lichter zijn van kleur. Zo konden we de ene na de andere spotten op het strand, wat een chillers! Ze straalden echt een rust uit waar je zelf ook van begon te ontspannen en te genieten.

Op ons pad komen we nog meer vreemde dingen tegen. Zo had je ook de Moeraki boulders. Grote ronde stenen ballen die op 1 of andere wijze door de natuur gemaakt zijn in de zee. Deze worden zichtbaar op hef strand als de zee wegtrekt. Hoeveel je er ziet hangt dus van moment tot moment af en van de hoeveelheid zand dat er ligt. Soms zijn het er 50 , soms wel tot 120 bollen dat je kan zien. Toen wij op het strand waren lagen er een stuk of 50 van deze merkwaardige dingen, fascinerend!

Verder zijn we nog op zoek gegaan naar pinguïns maar hier moet je veel geluk of geld voor hebben. Op Otago is er een albatrossenkolonie die je tegen betaling kan bezoeken, op het strand daarvoor mag je wel gratis wandelen en daar komen 's avonds pinguïns hun nesten opzoeken. Maar als je dit wil zien moet je verplicht een tour boeken, dit uiteraard ook weer tegen betaling. Met alle chinezen maar niet met de deze! Dat kan je letterlijk en figuurlijk nemen want veel aziatische toeristen doen dit wel maar wij weigeren te betalen voor de natuur op zulk een manier. Dieren uitbuiten die er zelf geen frank voor krijgen en wel gestoord worden iedere dag, dat is niet onze cup of tea. Pinguïns hebben we daar dus niet gezien, er lagen wel weer zeehonden te zonnen op het strand. Gelukkig mag je deze mooie dieren wel gewoon gratis bekijken, oef!

Door het droge heuvelland rijden we van de oostkust naar Mt Cook Village. Dit is de andere kant van het hoogst bergmassief van NZ. Bij aankomst zien we de gigantische rotswand tussen Mt Shefton en The Footstool waar hangende gletsjers als bevroren witte lava naar beneden lijkt te glijden. De hele rotswand is een mengeling van wit -lichtblauw ijs en rotsen. Rechts daarvan aan het einde van de vallei ligt Mt Cook, een berg recht uit de boekskes. Mooie punt, witte top en onderaan een gletsjer met een ijsmeer waar ijsschotsen (twee kleintjes) in ronddrijven. De eerste dag maken we een wandeling door de Hooker vallei waar we al een eerste keer kennis maken met de schoonheid dat deze omgeving te bieden heeft. 'S avonds slapen we op de camping recht onder de bergen. De volgende nacht hebben we de Mueller hut geboekt, deze ligt op 1800 meter hoogte. Wij bevinden ons op een hoogte van 800 meter. De duizend meter klimmen begint met 450 meter stijle trappen omhoog (+/-3000 treden). Alsof dat niet vermoeiend genoeg is zeggen ze ons beneden dat de watertanken boven aan de hut op zijn, 6 kilo water extra in de rugzakken en brandende zon. De volgende 550 meter waren bijna even stijl maar zonder trappen, lekker klauteren. Boven stonden we vlak voor de gletsjermuur die de hele dag door ligt te kreunen en kraken. Om de zoveel tijd hoor je een donderslag met een sneeuwwolk. Ik merkte dat het zien van een lawine een misplaatste vreugde in me opwekte zoals bij het zien van een vallende ster (minder misplaatst).
Tot grote vreugde van Ellen waren er bij de hut, die midden tussen de stenen staat, waar niets te vinden is van eten, 10 kea’s van hun tak aan het maken. Kraaiend en vechtend zaten ze op het dak, de balustrade, de wc,... en aan alles wat ze vonden begonnen ze te knagen om te zien of het eetbaar was.

22 februari 2011, een aardbeving van 6,3 op de schaal van Richter en het epicenterum ligt vlak bij het centrum van Christchurch, met zijn 380.000 inwoners de tweede grootste stad van Nieuw Zeeland. Het is een grote ramp voor NZ, de zwaarste aardbeving sinds die van Napier in 1931 ongeveer. Er vallen 181 doden, bijna 2000 gewonden en de stad ligt in puin. Nu vier jaar later is de stad nog maar weinig hersteld. In het centrum zijn veel leegstaande gebouwen te zien die deels zijn ingestort, sommige blokken liggen nog volledig in puin van beton en metaal en andere blokken zijn vlakke grasvelden. Er zijn wel initiatieven om de stad te doen her opleven, zo is er een Re:START city mall, waar ze een wijkje hebben gemaakt van schipcontainers. Hierin hebben zich allerlei leuke winkels en barretjes gevestigd. De containerswinkels zijn mooi gemaakt, met ramen, isolatie, ... net als echte winkels. Het is een heel leuke plek. In de woonwijken rond de stad zie je veel minder van de verwoesting.
Deze aardbeving heeft ook een nieuwe wet teweeg gebracht voor heel Nieuw Zeeland, zo moeten alle openbare gebouwen aardbevingproof zijn. Dit wil vaak zeggen dat een gebouw verstevigd moet worden (bijvoorbeeld de brouwerij van Dunedin, muren 1/2 afkappen en gewapend beton er tegen) of dat het opgeheven moet worden, rubberen blokken eronder en terug laten zakken (bijvoorbeeld het regeringsgebouw in Wellington). Veel organisaties kunnen zo’n kosten niet betalen en moeten dan de deuren sluiten (bijvoorbeeld het cultureel centrum van Nelson).
Dag twee botsen we op een gratis ’street art’ tentoonstelling, met veel grave grafiti tekeningen, een tentoonstelling over T-shirt opschiften en grote grafities verspreid over de hele stad. Hiervan vond ik de ballerina het mooiste. Hoewel de stad zwaar geleden heeft onder de ramp voel je wel aan veel dat het eigenlijk een coole stad is.

Nieuw Zeeland was een prachtig land, met heel veel mooie natuur en goede reisvoorzieningen voor iedereen. We zijn van de ene verbazing in de andere gevallen, om elke hoek schuilt er wel iets nieuws. Zoals jullie wel hebben gelezen, hebben we hier van ieder moment genoten. 1/4e van onze fantastische reis zit er al op. Spijtig, maar op naar het volgend: Australië, te beginnen bij Sydney.

Groeten en tot schrijfs.

Tips en tricks om Nieuw Zeeland door te reizen
(Of dingen waarvan we dachten ’shit, wisten we dat maar eerder’)
- Voor budget travellers, neem een tent mee! Dan kan je een kleine auto huren of liften en dat is goedkoop.
- Neem geen gas vuurtje mee want de gas bidonnetjes hier zijn niet compatibel, ik herhaal niet kompatibel! Je kan een gas vuurtje van ons overkopen.
- Liften gaat hier zeer gemakkelijk, 30 minuten maximum wachten.
- Reis van Christchurch naar Auckland, omdat iedereen van Auckland naar Christchurch reist moeten de huurauto’s terug waardoor ze goedkoper verhuurd worden.
- Plan je ’great walks’ op  voorhand, zeker als je de Milford Track wil doen. (Deze wordt beschouwd als de mooiste van allemaal en was uitverkocht voor ons) +/- 7 maanden voor aanvang inschrijven (van horen zeggen). De Routeburn Track en Kepler track zijn ook zeer populair.
- the great walks zijn niet de enige mooie wandelingen hier, er zijn ook veel minder populaire wandelingen die echt mooi zijn en tevens met veel goedkopere hutten zijn.