Eerste deel Australië

Australië, 26 miljoen mensen in en land dat bijna even groot is als Europa (3/4 van de oppervlakte) en 252,5 keer de oppervlakte van België, gigantisch dus. Toen we een kaart kochten en keken naar de tour die we van plan waren zakte de moed ons in de schoenen, het land is gewoon te groot en wij te klein. De mensen leven vooral aan de kust want het binnenland is een grote dorre woestijn. Rechtsonder zijn de twee grootste steden Melbourne en Sydney, deze liggen al 1000 km uit elkaar.

Sydney is een gigastad, met zijn 4.5 millioen inwoners is het de grootste van Australië. Het grote centrum bestaat uit honderden wolkenkrabbers van banken en hotels. Beneden op de stoep loopt het vol mensen in chique kostuums en de straat is vergeven van de bussen en taxi’s. De drukke stoep loopt vele kilometers verder zonder zijn drukte te verliezen. Wanneer we rondwandelen in de stad zochten we geregeld een park op om even tot rust te komen en de drukte te ontsnappen. Na enkele dagen wordt de stad overzichtelijker en merken we vele verschillende leuke wijken met hun eigen karakteristieken zoals chinatown, kings cross (episch centrum voor backbackers), Bondi (lokaal Blankenbergen maar mooier) en Sydney noord (rustigere wijk met mooi cricket stadion). We zijn in de cricket stadion naar een muziek festival geweest om hun festivalcultuur eens te observeren. Bij de ingang was er al een paspoortcontrole omdat je onder de 18 niet op een plaats mag zijn waar alcohol wordt geschonken. De rugzakkencontrole verliep eveneens abnormaal, blijkbaar mogen ze je rugzak niet aanraken, ze wezen wat zakken aan die ik dan moest leegmaken tot de security tevereden was. Op het festival mocht niet gerookt worden, enkel op sommige afgebakende plaatsen. Het publiek bestond uit mensen van alle leeftijden boven de 18 en ze hadden dekentjes mee om op te zitten. Wanneer het donker werd stond iedereen op van zijn dekentje en ging meer naar het podium om te dansen. Er vlogen grote vleermuizen over het publiek op zoek naar insecten. The Cat Empire speelde als laatste, het beste optreden van de avond. Om 11u was het afgelopen en ging de hele horde luidruchtig naar de metro.

In deze stad woont naast de gewone vieze stadsduif ook een rare grote vogel. Het zijn witte vogels met een lichaam zo groot als een kip. Ze hebben lange stelten van poten alsof ze uit een moeras komen. Hun nek is lang en slank, zonder veren maar van een verrimpelde zwarte huid voorzien en hun lange zwarte snavel lijkt op de zeis van Pietje De Dood. Deze vogels lijken niet thuis te horen in de stad. Ze zijn te log om te vluchten van een aanrijdende bus en te groot om zich te voeden van etensresten maar ze lijken goed te overleven want ze zijn veelvuldig aanwezig.

Een auto kopen in Sydney was toch echt een heel avontuur. Als Belgen zijnde waren we zeer argwanend en dachten we bij alles: ’nu zijn we erbij’ , ’dit is niet goed ’of ’hij probeert ons in het zak te zetten’. Het kan ook anders; zo kwamen we in Nieuw Zeeland een vrolijk Frans meisje tegen die op haar eentje op pad was en ze had net een busje gekocht. In de hostel was ook een oude Nieuw Zeelander die als verkoper voor Vegimite het hele land rond ging. (Vegimite is een pasta gemaakt van het afschuimsel dat bij het brouwen van bier over blijft. Het zit vol proteïnen en wordt als sportvoedsel verkocht. Het is tevens niet te eten, heel zout en een toets drop) Deze man, altijd bereid jonge meisje te helpen, zie tegen haar ’oei u stikker op de auto klopt niet, u moet dat wel eens onderzoeken om dat in orde te krijgen want,...’ haar antwoord: ’no worry’s it will be allright’. Deze gezonde zorgloosheid misten wij een beetje tijdens onze auto-aankoop.

De zoektocht
Op zoek naar onze auto komen we een kleine Fransman in een grote parkeergarage tegen met een dikke jeep, bed erin alles erop en eraan. Een beetje te groot voor ons maar prijs/kwaliteit een zeer goede deal. We wandelen verder om de automarkt verder te bekijken en we komen tot de conclusie dat dat echt een heel goeie deal was dus we bellen hem op en vragen of hij hem nog heeft. Hij zegt:'die van mij is verkocht maar ik heb nog een vriend met ander jeep en daar kan je hem ontmoeten.' Dus op de parkeerplaats voor centraal station ontmoeten we een lange Fransman met dezelfde auto en een ander verhaal van welke reis hij ermee gedaan had. Dit vonden we raar dus eerst overtuigde we onszelf dat het hetzelfde model is maar een andere jeep. Ons besluit stond vast het is een goede auto voor een goede prijs dus we gaan geld afhalen. Natuurlijk is onze daglimiet beperkt dus we betalen hem een deposit zodat we zeker de auto hebben. We wandelen weg en zijn er allebei zeker van dat we het geld kwijt waren, we wisten niets van die lange Fransman buiten zijn telefoonnummer. Die rijdt gewoon weg, denken we en wij hebben geen poot om op te staan. Twee dagen lang halen we geld af tegen de daglimiet om dat bedrag bijeen te krijgen. Maar we dachten beiden dat het voor niets was want die komt niet meer terug. Toen we op deze berg cash zaten huisden we in de slechtste hostel ooit, vuil en vol met zatte Ieren zonder grenzen. Zo stonden ze s’nacht met 7 middenin onze te kleine dorme wat mopjes te maken met een zatte vriend en te lachen dat wij al waren gaan slapen. Dit maakte ons nog zenuwachtiger.
Uiteindelijk de dag van de deal is de lange Fransman tot onze grote opluchting aanwezig op het juiste uur. Toen vroegen we hem hoe het zat met hun twee verhalen van hem en zijn vriend. Het bleek dat ze beiden geen backpackers waren maar een klein bedrijfje hadden, auto’s kopen ombouwen en aan backpackers verkopen. Hij zei hoeveel hij er aan verdiende wat we een schappelijk bedrag vonden. Zijn eerlijkheid stelde ons gerust. Hij legt nog uit hoe je de 4x4 aanzet en waar wat zit onder de motorkap (want ik ben weinig tot geen automechnieker). Hij zegt dat we een ’proof of adress’ nodig hebben voor het registreren van de wagen op mijn naam (ook dat nog pff). Dus bellen we met veel schroom naar onze AirBnB gastheren of we hun adress mogen gebruiken. Dit was geen probleem. Dus wij langs daar, papiertje opmaken en door hen laten ondertekenen. Dus vol goede moed gaan we met de papieren naar de RTA om de auto van eigenaar te wisselen. De man achter het loket (een echte ambtenaar, nors) denkt; ’weer backpackers,pff’ en zegt; ’je verzekeringspapieren kloppen niet, chassis nummer is fout en de man van wie je hem kocht is niet de vorige eigenaar’. Godverdomme! Ik wist dat er iets mis was. Het eigenaarsschap bleek geen probleem te zijn want de Fransman stond in het systeem. De ambtenaaar deed iets en was het goed. Terug buiten bellen we boos de lange Fransman over dat chassisnummer. In mijn hoofd leek dit allemaal maar louche alsof ze ons erbij probeerde te lappen. Hij zegt: 'geen probleem we lossen het op, no worries’ en  ’niet boos zijn op onze company’. Bleek dat hij een zeer eerlijke man was met een grote trots op zijn bedrijfje. Na het weekend loopt hij een halve dag met ons mee van kantoor naar kantoor om de papieren in orde te krijgen. De lange Fransman heet Pierre. Hij is een lange slungelige fransman met sleffers, een zwemshort, een gezicht als een arabier en een jasje in de hand. Wanneer hij wandelt lijkt het of hij rustig slentert maar Ellen en ik hebben moeite om hem bij te houden. Hij belooft ook ons te helpen de auto te verkopen wanneer we terug zijn. Ondertussen weten we alles over het kopen van een auto in Australië dus als je ooit vragen hebt stel maar en als je begin mei (voor de 6de) komt hebben we een prachtexemplaar voor u in de aanbieding.
Vijf dagen na ons eerste contact met de fransen, rijden we met een dikke jeep de stad uit, hoe verder we rijden hoe groter onze liefde voor onze nieuwe woonst wordt.

De auto
Het is een 1998 Mithsubishi Pajero, 5 deurs en 1,9 ton zwaar. Hij is grijs met geen enkele deuk of kras op de buitenkant. Het heeft een V6 benzinemotor en een 130 liter tank (kan je ongeveer 850km mee rijden). Hij heeft geblindeerde electrische ramen en cruise control (nog nooit mee gereden maar blijkt al zeer handig te zijn). Er zit ook een grote bol in het dashboard die als tiltsensor werkt en aangeeft hoe ver je kan gaan voor hij omkantelt (cool). Achter de chauffeur en bijzitter is er een dubbelbed met matras ingebouwd (door de lange en de kleine fransman). Daaronder is er plaats voor onze spullen en een tafel met stoelen en kookvuur. Wat een luxe tegenover een tent en het op de grond zitten.

On the road
We stellen de cruise control in op 100 km/u en sturen langs de kust naar het zuiden. Het rijden wordt gereduceerd tot sturen en remmen in nood. We stoppen aan de mooie Jervis Bay. Na enkele honderden kilometers slagen we af het binnenland in op zoek naar een weg om onze nieuwe aanwinst eens te testen. Ver moeten we niet zoeken want ze vinden het hier blijkbaar normaal om de highway gewoon af te sluiten zonder veel uitleg. We moesten rond, en ver rond over gravel en dirt roads met putten en goten. Onze auto rijd erover alsof het niets is. We helpen mensen die in panne staan met dezelfde auto als ons (owow als ons dat ook maar niet overkomt). We schodderen en hobbelen verder, er valt een spin zo groot als een muis op onze vooruit, er springen hordes grijze kangoeroes langs de auto, er staat een hert op de weg, er vliegen papegaaien in alle kleuren voor ons uit en we rijden over een gitzwarte slang. Niet met de wielen want als we terug gaan om te kijken is hij al weg. De papegaaien zijn wit met een grote gele kuif of fel rood met donkerblauwe vleugels of grijze vleugels met een roze borst of... De kangoeroes komen tot onder mijn oksel als ze recht komen om te zien wie er aan komt. Wanneer ze besluiten dat het gevaar geweken is grazen ze rustig verder. Het is grappig hoe ze hun staart als vijfde poot gebruiken om bij het volgende stukje gras te komen. Wanneer de gravel weg onder ons doorschuift neemt hij alle kleuren aan; van wit naar geel naar oranje tot donker oker rood.

We stoppen in Koscuiszko N.P. (national park) waar de hoogste berg van Australië ligt. Dit sprak tot onze verbeelding toen we er heen reden maar het bleek een raar soort hoog gebergte te zijn. We waren natuurlijk enorm verwend in NZ op het vlak van berg uitzichten. Hier bleek het een vreemd soort heuvelachtig landschap te zijn met grote stenen in verspreid. Door de enorme ouderdom van het gebergte is het al ver afgesleten door erosie. De hoogste berg, Mt. Koscuiszko is 2228m hoog en wanneer je erop staat heb je amper het gevoel dat je een berg hebt beklommen. De wandeling erheen gaat langs mooie meren en rotsen. We rijden verder door de wildernis van Snowy River N.P. terug naar de kust naar Wilsons Pomontery N.P.

Wilsons Promontery N.P. is het meest zuidelijke stukje land van het Australische vasteland. Wanneer we het park binnen rijden is het prachtig weer, de rotsen, de stranden en de zee komen dan prachtig tot hun recht. We zien emu’s grazen langs de kant van de weg. Wanneer de avond valt zien we op de camping groepjes kampeerders ronddwalen met zaklampen in de hand. Ze zijn opzoek naar wombats, een buideldier dat eruit ziet als een zak pattaten van 20 kg met een vacht erover en het gezicht van een koala. Het zijn echte dikzakjes, ze waggelen rond op de camping opzoek naar eten en zijn ook totaal niet schuw omdat ze dit al jaren doen op deze camping. Met hun 35kg zijn het de grootste zoogdieren die in holen onder de grond leven (Engelstaligen hebben hier een woord voor: ’burrowers’).De volgende dag is de herfst gevallen, regen.Net als thuis.We maken een wandeling van 20km door de regen.De varens vouwen opgelucht hun bladeren open en de kikkers kwaken er in hun nopjes op los. Als we zoekend het geluid tegemoed gaan stoppen ze zodat we er nooit eentje te zien krijgen. Het sombere weer maakt de uitzichten minder spectaculair en mooi.

Melbourne, weer zo’n giga stad. Met zijn 4 miljoen inwoners is het ongeveer de grootte van Antwerpen kleiner als Sydney. Daar merk je niets van. De stad rekt zicht meer dan 100km uit over het Australische land. Van compact leven kunnen ze nog wat leren van de Nederlanders of de Chinezen, alhoewel ze land hier te over hebben. De stad is eveneens zeer druk en heeft vele verschillende leuke wijkjes. Een van deze wijken is St. Kilda, gelegen aan de kust met leuke barretjes en winkels. Wanneer we de golfbreker op wandelen is de herfst hard te voelen, de wind waait hard, lichte regen en af en toe een golf die over de pier waait. De wind fluit langs de masten van de jachthaven. Maar op deze pier gaan we op zoek naar de blue pinguin. Er huist hier een kolonie van ongeveer 1200 man. Met hun 33cm zijn het de kleinste pinguins van de 17 soort op Aarde en tevens moeilijk te vinden tussen de rotsblokken. Wanneer de avond valt komen ze met hun allen uit zee naar de pier om beschutting te zoeken voor de nacht. Grappige dieren, zeker als ze waggelen en van rots naar rots springen. Ze leven wel een hard bestaan, klein maar dapper.
Streetart is hier in Melbourne alom aanwezig met zeer mooie en realistische tekeningen. Voor de rest zijn er veel mensen in een pak, veel zwervers, veel toeristen,...

We worden onrustig  van de drukte in stad en vluchten al gauw terug de natuur in naar Otway .N.P. en The Great Ocean Road. Het blijft regenen, er springen kangoeroes langs onze ontbijttafel en we maken onze eerste ontmoeting met enkele koala’s. Grote pluizige bolletjes die tussen de takken zitten te slapen. Ze slapen 20 tot 23 uur per dag ineen gedoken op dunne takjes, armpjes over elkaar, oogjes als spleetjes, volledig onbezorgd. Volgens de lonley planet zijn het niet zo’n slimme beesten, hun hersenen zijn iets te groot voor hun schedel en ze eten eucalyptus bladeren die eigenlijk giftig zijn voor hen waardoor ze 20% van hun energie steken in het ontgiften van dat voedsel en niet meer veel overhouden voor alle andere dingen. Maar Australië heeft net als Nieuw Zeeland geen grote roofdieren waardoor de koala, wombat, walabi en kangoeroe zonder zorgen kunnen leven. Er zijn hier natuurlijk wel slangen en spinnen maar die zijn enkel gevaarlijk als ze panikeren en bijten. De beplanting bestaat voor een groot deel uit eucalyptusbomen, kilometers aan een stuk, verschillende soorten in alle vormen en maten. Bij uitzichten zie je altijd een blauwe nevel die wordt uitgestoten door de gumtree (een soort eucalyptus).

The Great Ocean Road brengt ons langs kliffen. Op vele plaatsen in de wereld ontstaan er hoge kliffen waar het land de woeste oceaan ontmoet en overal ter wereld trek dit mensen aan (om is te gaan zien). Maar deze kliffen zijn speciaal, want er zijn grote delen uitgesleten waardoor er voor de kliffen grote pilaren in de branding staan, deze bezienswaardigheid wordt de twelve apostels genoemd (het zijn eigenlijk maar 7 pilaren). Als we verder rijden zien we verschillende delen van het ontstaansproces van deze mysterieuze pilaren. Eerst onstaat er een gorge in het land waar de zee een stuk uitslijt in het land. Dan verbindt de erosie twee gorges door er een gat uit te slijten. Er onstaat een brug van de klif tot aan het deel dat nog rechtstaat. Uiteindelijk stort de brug in waardoor er een pilaar blijft staan. Mooi hoor. En dit alles over een tijdsspanne van 10.000den jaren.

Van nationaal park naar nationaak park reizen we verder over het uitgestrekte land.
Tot schrijfs