Laatste deel Australie

Rode grond als tennisgravel met verschillende bomen die grijs, groen of fel groen zijn en knie hoog geel gras waarin zich mysterieuze rode, tot op de heup hoge torens bevinden die als beeldhouwwerkjes boven het gras uitkomen, dat is het landschap dat voor 1000 kilometer langs de weg voorbij schuift. Bij de grens van Queensland verandert niet alleen het uur (-30min) maar ook het landschap naar gele grasvelden tot aan de horizon met een zeldzame boom erin. Dit landschap treitert ons nogmaals voor 1000 kilometer met zijn saaiheid. De laatste 700 kilometer van onze tocht wordt het landschap groener, zien we meer water en zijn de bomen hoger en staan ze dichter op elkaar, maar we zitten al zo lang in de auto dat we de verandering nauwlijks apprecieren. Dit alles maakt onze tocht van Alice Springs tot Anges Water (een klein dorpje aan de Gold Coast) werkelijk geestdodend. Het is daar bovenop ook onnoemelijk warm, 36 graden (later lachen ze ons nog uit dat we dit warm vinden ’we had 46 tis summer’ lachen ze) en onze airco was een fabeltje, hij blaast enkel lauwe lucht op onze plakkerige lichamen. We doen er drie dagen over om de 2700 kilometer lange tocht af te leggen, we rijden van zonsopgang tot zonsondergang. We rijden niet ’s nachts omdat de kans dan zeer reëel is dat je kangeroevlees van je lampen mag schrapen en dat willen we echt niet. We steken onze hand op naar schaarse tegenliggers die dat vrolijk terug doen want als er hier iets gebeurt wil je je mede reizigers maar liever te vriend houden. De weg is weliswaar verhard maar hij loopt nog steeds voor gigantische afstanden door the middle of nowhere zonder enige vorm van hulp of mensen in de buurt. Het is tevens ook de gewoonte hier je tegenliggers te begroeten op de lange lege wegen. We passeren verschillende road trains, vrachtwagens met 3 tot 4 opleggers achter zich, wat een machines seg! De rode torentjes worden gebouwd door termieten. Met ongeveer 1 toren per vierkante meter zijn ze ontelbaar aanwezig in het zicht. Het lijkt hier ook de bedoeling om de termietenheuvels aan te kleden, om de zoveel kilometers heeft er eentje een T-shirt aan of een hoedje of een brilletje op. Plots rij ik bijna over een imense leguaan, Ellen roept, ik maak een gevaarlijke slalom en breng de wagen tot stilstand. Als we hem beter gaan bekijken zien we dat het een prachtig beest is, 70-80 cm lang met een lichaam zo dik als mijn onderarm. Zijn huid heeft een licht geelgroene schijn en als je beter kijkt zie je dat de huid een prachtig patroon van geel, wit en zwart heeft. Zijn lange tong steekt zich elke seconde ver voor hem uit en hij zwaait grappig met zijn poten wanneer hij in het gras verdwijnt. Na aankomst aan de kust doen we een dag compleet niets,heerlijk!

Wanneer we door dit land rijden valt op hoe ongelooflijk dicht bevolkt Europa is. Elke vierkant kilometer is in gebruik, huizen, fabrieken, velden, weide of natuurgebied maar er is weinig echte wildernis te vinden nergens kan je jejezelf meer dan 50 kilometer van huizen verwijderd zijn. Hier kan je 3000 kilometer door echte wildernis rijden met verschillende plaatse  waar je 100 tot 150 kilometer van het dichtsbijzijnde huis verwijderd bent. Het valt ook op hoe divers de Europeese natuur is. Elke 300-400 kilometer veranderd het uiterlijk van de natuur drastisch, hier totaal niet.

Tijdens onze tocht over het gigantische Australische land zijn er twee dingen schaars; water en daglicht. Vooral in de outback werden we onze zeer bewust van ons water verbruik.Verschillende plaatsen hadden geen drinkbaar water enkel wat vies grond water of regenwater dat al eeuwen in een ton zit of soms zelfs helemaal geen water. Daarom gebruiken we vaak enkel het water dat we bij hebben. We hebben 30 liter mee waarvan een 10 liter bidon die we meehebben voor in nood, we hebben dus 20 liter gebruikswater mee. Hiervan gebruiken we 7-10 liter op een dag voor te drinken, koken en een minimale afwas (vaak is het kook water ook het afwas water). Hierdoor valt op hoe gewoon we de aanwezigheid van overvloedig water zijn en hoe veel we het wel niet missen.
Het gebrek aan daglicht is het tweede punt dat schaars is in dit land. Het is reeds om 18 uur donker door de herfst en de ligging t.o.v de evenaar. Hierdoor zitten we vanaf dan met een mietige petzel een beetje in het donker te turen met niet veel om handen. De native kampeerders daarentegen maken van hun kampementen kleine oases van licht want zij zijn het gewoon om met een snelle valavond nog steeds te kamperen.

We verbazen ons nog steeds over de fantastische dierenwereld van dit land. Op een avond zitten we te eten bij valavond en zien we een grote groep zwarte vogels over vliegen, ongeveer zo groot als een duif, de ene na de andere. Wanneer we beter kijken zien we dat het vleermuizen zijn, duizende grote vleermuizen die op weg zijn naar hun werk. Deze stroom van dieren blijft 20 minuten over ons vliegen als een autostrade van vleermuizen. Later op die avond kwamen er drie possums uit de bomen die blijkbaar geen erg hadden in mensen (op een drukke camping is dit te begrijpen). We kunnen hun oneindig dikke en zachte vacht aaien zonder dat ze er erg in hebben. De volgende dag gaan we een stukje de weg op om naar het huis van de duizenden vleermuizen te zoeken. Al snel horen we ze krijsen en vechten in de bomen. De bomen hangen vol met iets wat lijkt op zwate vruchten. Het zijn de vleermuizen die hun vleugels als slaapzakjes rond zich hebben gedraaid. Soms vechten ze een beetje of vliegen er enkele rond. Het is cool om te zien hoe ze na een vlucht hun achterpoten naar een tak gooien en in een mum van tijd ondersteboven in hun eigen slaapzakje hangen.
Een beetje lager aan de kust in Noosa Heads ontdekken we een wondere waterwereld waar de Noosa River in de zee uitmondt en zo verschillende lagoons creëert. Hier is een groot gebied dat onderhevig is aan getijden en de Australian everglades wordt genoemd. Wanneer we in het ondiepe water gaan kayaken ontdekken we verschillende smalle watersteegjes waar we tussen de speciale mangrove planten kunnen varen. In de modder naast de "creek" leven vele krabben met één rood witte schaar die groter is als henzelf en 1 kleine schaar. In het ondiepe water zien we ook grote pijlstaartroggen die een licht gele huid met zwarte vlekken hebben en een zeer lange dunne staart. Als we wat later langs de kust wandelen vinden we een baai met hoge kliffen waar we in de diepte tussen de hevige golfslag enkele zeeschildpadden adem kunnen zien halen. Om de zo veel tijd komt er eentje bovendrijven om wat te ademen. Dankzij het heldere water kan je ze goed in het water zien zwemmen. In de bomen rond de kust hangt er ook een koala te chillen. Onze dag kan al niet meer stuk! Weer een beetje verder in onze reis bezoeken we een regenwoud onder Brisbane hier is het bos zeer dicht begroeit met vele verschillende soorten klim- en wurgplanten. Eentje hiervan is de ’strangling fig’ deze maakt eerst dikke lianen die hij aan een boom laat hangen, vervolgens groeien verschillende lianen samen en vertakken ze hun greep rond de stam van het slachtoffer. Na 200 jaar is de boom gestorven en weg gerot en staat er een gigantische stangling fig in de plaats. Het regenwoud is ook erg rijk aan watervallen. En allemaal zien ze er anders uit, de ene vertakt in 3, de andere is lang smal en wel 80 meter hoog en nog een andere is helemaal omringd door allerlei planten. In dit bos vinden we een glimmende donkerblauwe vogel, iets groter als een duif met een lichte snavel, dit is de paradijsvogel. Hij is bezig een podium te maken om zijn verleidingsdans op te voeren. Hij verzamelt allerlei blauwe objecten (veren, dopjes, touwtjes,...) en legt die op zeer specifiek uitgekozen plaatsen op zijn podium. Hij plaatst ook de takken rond zijn podium in mooie bogen zoals hij het wilt. We zien hem spijtig genoeg nooit dansen want hij is altjjd druk in de weer om zijn podium om orde te houden. Het is ook een zeer ijdele vogel die zijn veren piekfijn houdt. De dieren zijn hier fantastisch om te observeren en zo anders als bij ons.

De andere kant van het Aboriginal verhaal: We horen van andere reizigers die wat langer hier gereisd hebben dat de Aboriginals 800 dollar per week krijgen (dit is het minimum loon) als vergoeding voor het land dat de "witten" hebben afgenomen. In hun dorpjes in de outback worden er ook huizen voor hen gebouwd met alles wat je nodig hebt. Maar ze willen deze huizen niet, ze maken liever een vuurtje met de raamkozijnen dan dat ze een goed huis hebben. En het geld gebruiken ze niet om iets te huren ze leven liever op straat. Ze willen ook niet werken voor de witte omdat ze boos zijn, ze willen niet leven in een maatschappij die hen bestolen heeft van land en vrijheid. Ik neem aan dat het niet willen leren van Engels ook is uit boosheid op het verlies van hun land en eigen levenstijl. Ze leven diep in de outback in hun eigen dorpjes met hun eigen levensstijl en willen niet gestoord worden. Daarnaast is er ook een groot alcohol probleem onder de Aboriginals. De bottle shops (winkels waar je hier alcohol koopt) zijn goed bewaakt met politie en tralies en er wordt geregistreerd hoeveel alcohol ze aankopen. Er is een bepaalde limiet die ze niet mogen overschrijden en dan kunnen ze ook nergens nog alcohol aankopen.
Ik begrijp beide standpunten, de witten willen ze laten integeren in hun cultuur en welvaart en de Aboriginals verzetten zich hier tegen met alles wat ze hebben, uit boosheid en onmacht.

Het verkopen van onze auto is al even zenuwslopend (of zelfs erger) als de aankoop. Er zijn hier in Sydney veel backpackers en veel auto’s, de backpackers auto markt heeft zijn hoogdagen en zijn laagdagen, we zitten nu in de laagdagen. Iedereen wil verkopen en er komen weinig nieuwe toeristen toe om ze te kopen. Wanneer we flyers van onze auto rondbrengen in de hostels botsen we enkel op afgeladen volle prikborden vol auto’s die te koop staan en ze zijn vaak spot goedkoop. In deze automarkt is er ook nog een officiële organisatie die auto’s van backpackers die een vlucht hebben opkoopt voor een spotprijs en ze vervolgens voor een woekerprijs (met verzekering en wegbijstand) verkopen aan onwetende backpackers die het land net zijn binnen gekomen. Er zijn ook niet-officiële bedrijfjes die oude auto’s kopen, ze ombouwen en aan onwetende backpackers verkopen (ons dus) en zo de markt verzadigen met campervans. We zitten in een parkeergarage die de backpackers car market wordt genoemd, een plek waar kopers en verkopers samen komen. Op dit moment zijn er meer verkopers dan kopers. Na 6 vruchteloze dagen geven we toe aan de medogeloosheid van de wet van vraag en aanbod en verkopen we onze auto voor minder dan de helft van zijn waarde. Het is eveneens een opluchting dat we van de auto af zijn en er niet meer aan hoeven te denken. Tijdens onze laatste twee vrije dagen in Sydney is het stralend weer en kunnen we na onze stressvolle week wat uitrusten op het strand van Manly en nog een laatste keer genieten van het prachtige zicht op het Opera House en de Harbour bridge. We zullen het nog missen want man, wat was het toch een mooie stad en we voelden ons er al helemaal thuis!

Groeten en tot schrijfs

Tips en tricks om Australië door te reizen:
- Neem genoeg tijd mee want het land is immens
- Als je een auto wil kopen en verkopen zorg dat je je op voorhand goed informeert bij mensen die dit reeds gedaan hebben. Je kan het aan ons eens vragen, wij zijn ondertussen experts op het vlak van regelgeving (vooral NSW) en marktkennis.
- Als je met een 4x4 over dirt roads door de outback rijdt laat dan je bandenspanning van 35psi naar 25psi zakken om klapbanden te vermijden.
- Als je tijd hebt ga naar het red centre van Uluru, Kings Canyon en al dat moois, het is de afstand en de trip echt meer dan waard.
- De outback kan je best in de herfst of lente doen om de overdreven hitte van de zomer te vermijden.
- Neem genoeg geld mee want het is een duur land.