Vietnam

Op de bus naar Ho Chi Minh merken we al dat hun taal erg verschilt van Cambodja en Thailand. Het klinkt meer op Chinees en de klanken zijn hoog en scherp, aan de telefoon kakelen ze er op los zodat heel de bus het gehoord heeft. Wanneer we in de stad aankomen voelen we de grootte al door de tijd die we in de taxi naar ons hotel doorbrengen. Het is een stad van 7,5 miljoen mensen en ze lijken allemaal op een brommer te zitten, het is ongelooflijk hoeveel brommers hier rijden. Op wandel door de stad oogt hij properder en moderner als Bangkok of Pnohm Phen. Er zijn veel grote gebouwen geïnspireerd door de Fransen of in communistische stijl. De stad heeft ook enkele parken wat een openbaring is voor ons want Aziatische steden missen vaak parken. Een student beschrijft aan ons de politieke stand van zaken als socialistisch-communistsch. En deze laatste zien we erg vaak terug, er hangen over de hele stad mooie grafische posters met communistische boodschappen erop en sommige straten hebben aan elke verlichtingspaal een rode vlag met afwisselend de ster van het land erop en de gekruiste sikkel en hamer van het communisme. Deze vlaggen en posters zien we in het hele land terugkomen. Elk dorp of stadje heeft een ingangspoort met een communistische spreuk op. Ho Chi Minh wordt ook zeer vaak afgebeeld op het geld en op posters en de poorten die je in elk dorp of stad verwelkomen. Hij verdreef de Fransen en bracht het communisme naar dit land.

Om onze reis verder te zetten huren we een brommer (met zijn 125cc wordt hij in België als lichte motor gezien) in Ho Chi Minh voor 20 dagen die we in Hanoi terug kunnen afzetten. We proppen onze bagage in één zak en binden die op de brommer. Vervolgens rijden we met zen tweeën op 1 brommer het zotte verkeer in. Als voorbereiding hadden we al wat gelezen over dat verkeer waardoor we wel wat schrik hadden, omdat er veel horror verhalen te vinden zijn over corrupte politie en erge verkeersaccidenten. De verhuurder legt ons uit dat de brommers zich bewegen als vissen in een school en dat de vrachtwagens en bussen de walvissen zijn. In het begin rijd ik als een bang paard zonder oogkleppen in de school, ik schrik van elke toeter of walvis die vlak langs ons heen raast. Het lijkt dat er twee regels gelden: dominantie en blind vertrouwen. Door hun postuur zijn de bussen dominanter en ze vinden het normaal om op het foute baanvak luid toeterend elke brommer in de greppel te dwingen. Deze walvissen hebben elk een ander toetergeluid geïnstalleerd en toeteren bijna constant. Wanneer twee brommers elkaar naderen is het degene die het meeste toetert en langst durft gas te geven de dominantste. In België zie je iemand uit een straat komen, je remt af, hij remt af tot je allebij stil staat. Dan wijst hij dat je voor mag, jij wijst de andere dat hij voorrang heeft. Deze onzin is hier ondenkbaar. Vele brommers hebben geen achteruitkijkspiegels en vertrouwen erop dat andere oppassen als zij invoegen. Ook de vrachwagens doen hun goesting en de brommers moeten maar uitwijken. Na een tijdje vinden we rustigere landelijke wegen waar we het genot van het rijden goed ervaren met een prachtig landschap dat voorbij glijdt.

We ontmoeten een nieuwe reiscompaan... Vanaf de dag dat we op de brommer kruipen ontstaat er een grote depressie boven ons hoofd. Hij volgt ons als een donderwolk boven een stripfiguur. Zijn richting is China net als wij en hij heeft genoeg water bij om ons de hele weg van regen te voorzien. Pas na tien dagen heeft hij ons voorbij gestoken en houdt de regen op.

Ons brommeretje sputtert en proest ons door het mooie land vol rijstvelden, buffels en bergen. We rijden naar Dalat een sprookjesachtige bergstad die veel properder lijkt dan het in Azië hoort te zijn. En ineens in dit hete warme land draagt iedereen een jas want hier is het een paar graden kouder. Langs smalle hobbelige en kronkelige wegen rijden we door de prachtige bossen en de bergen erond. Vooral de afdaling naar Nha Trang was de moeite met prachtige uitzichten tot bijna aan de zee. Nha Trang is een flitsende kuststad vol Russische toeristen. Alles staat aangegeven in het Vietnamees of het Russisch en soms komt er wat Engels aan te pas. We nemen de bus naar het noorden in een poging onze reiscompaan te snel af te zijn, tevergeefs. Ons brommertje wordt ontdaan van benzine en zijn voorwiel en in de bus gepropt en de volgende dag zijn we in het wondermooie Hoi An. Dit is een kleermakersdorpje vol oude huizen van toen de Chinezen hier gevestigd waren. Het zijn kleine geel geverfde houten huizen met prachtige uitgesneden taferelen en mooie franjes aan de steunbalken. Het hele dorp geeft de gezelligste indruk die we al ervaren hebben. ’s Avonds komt het dorp langs de rivierkant nog meer tot leven met prachtige lampen en lampignionnetjes en door een feest zit het water vol drijvende kaarsen. We rijden verder langs een groene kustpas naar de stad Hue. Dit was vroeger (200 jaar terug) het centrum van Noord Vietnam. De oude stadsmuren geven een goede indruk van de glorie die hier vroeger heersten In de grote citadel zien we de gerestaureerde pracht en praal. Met rode gaanderijen vol goude tekeningen, mooie huizen en tempels en een groot troonhuis van de keizer dat uitkijkt op de ingang van de citadel zodat de keizer elke bezoeker al van ver ziet aankomen. Door stormende windvlagen en plensende regen rijden we verder naar het Noorden. We voegen ons bij de prachtige Ho Chi Minh highway, dit is een route die in de oorlog werd gebruikt om de troepen in het zuiden te bevoorraden. toen gingen de kleine vietnamezen met rugzaken van 35 kilo te voet over de bergen om munitie en eten naar het front te brengen. In zijn hoog jaren was hij tussen de 5000km (volgens Amerika) en de 13.000km (volgens Vietnam) lang. Nu is het een prachtige goed aangelegde weg met weinig verkeer. Hij kronkelt langs prachtige bergen en kleine dorpjes. Hij brengt ons eerst bij Phong Nha Ke Bang N.P., een woelig park met prachtige zandstenen bulten overwoekert met oerwoud en gigantische grotten. We bezoeken een enorme grot die de grote heeft ven de katherdraal (zonder toren). Verder slingert de weg langs fris groene rijstvelden en kleine dorpjes. Elk dorp heeft hier een fleurig geschilderde kerk die mooi staat in het landschap. Overal lopen er groepen magere koeien en dikke waterbuffels. De grijze waterbuffel heeft mooie grote horens en wordt hier vaak gebruikt om een ploeg of een kar te trekken. Ze lopen vrij rond in de dorpen en ze baden zich graag in kleine modderpoelen en rivieren. Ze staan vaak plompt verloren op de weg een beetje te koekeloeren, wat verschieten is na een bocht. We belanden bij Tam Coc, een rivier die tussen en onder zeer speciale zandsteen bulten kronkelt. De bulten zijn ongeveer 100m hoog en staan met hun voeten in laag water waar de dorpelingen rijst in kweken. Als je in de juiste richting kijkt is het een prachtig gebied. Wanneer je hoofd in de foute richting wijst vind je een grote dampende stad (Nihn Bhin) en verschillende fabrieken tussen de bulten verscholen. Op de rivier worden we gevaren door een mevrouw die heel behendig met haar voeten roeit. De regen stopt en de hitte neemt over en wij geven gas richting de noordelijke bergen. Deze zijn zeer groot en zijn anders gevormd dan de Europese bergen, de hellingen zijn over het algemeen steiler waardoor de toppen scherper zijn en dit alles is bedekt met een dun fel groen deken. Op deze hellingen verbouwen ze maïs, thee en rijst. De maïs staat op zo’n steile hellingen dat je je afvraagt hoe ze het ooit gaan oogsten. De rijst en theestruiken geven zeer mooie horizontale lijnen over de hele berg of bult waardoor de bergen een prachtige gelaagdheid krijgen. De rijstvelden geven de mooiste beelden, de grenzen van de terrassen zijn organisch gegroeid als golven terwijl de velden zelf waterpas liggen en zo strakke horizontale lijnen door de berg trekken. Over deze geometrie worden zo’n kleuren gegoten dat je je ogen niet gelooft. Oker voor de aarde, fel groen en licht geel voor de rijst, donker groen van de bomen en de thee en een strak blauwe hemel. Elke bocht bezorgt ons postkaart waardige uitzichten en na drie dagen van zo veel moois bereiken we Sapa. Na een rustig local feel waarbij we gedurende vele dagen de enige witten zijn worden we overvallen door de hoelveelheid toeristen in het kleine dorpje. De vallei naast Sa Pa en de berg Fanzipan (dit is de hoogste van het land met zijn 3148m) is erg mooi en vol bergdorpjes die zeer arm en basic leven. We slapen bij een gezin in hun huis tussen de rijstvelden. Hierdoor verschiet ik er van hoe arm de mensen hier leven. Al snel ontvluchten we het toeristische oord en gaan op zoek naar rustigere plaatsen. Hierdoor gaat de kwaliteit van de weg achteruit, ze zijn even breed als het rood fietspad bij ons en vol met putten en soms houdt de weg voor enkele meters op. Na 2901km op de brommer bereiken we veilig en wel de drukke hoofdstad Hanoi.

Communicatie is niet evident tot vaak onmogelijk, hoewel ze veel interesse tonen in de vreemdelingen die hun land bezoeken. Zo roepen bijna alle kinderen ons een luidkeels ’hello’ achterna en zijn er vaak mannen die ons lonken voor een praatje. Dit praatje eindigt vaak in een half uurtje van naast elkaar praten. Zij spreken hardnekkig Vietnamees in de hoop dat we het na een tijdje wel zullen verstaan. Wij doen ons best met Engels en gebaren maar komen vaak niet ver. Als er iemand engels spreekt wordt deze naar ons toe geduwd om ons te woord te staan. Deze begint meestal met zich te excuseren voor zijn gebrekkig Engels. Uiteindelijk wisselen we namen en leeftijden uit en vervolgens blijven we met wat verwondering naar elkaar staren. We gebruiken een point it (=boekje met foto’s van allerlei dingen) om dingen duidelijk te maken maar ook dit is niet de ideale manier. We schrijven in hun taal op een papiertje ’wij zijn vegetarisch’ wanneer we dit afgeven schieten ze in paniek omdat ze het niet echt kennen en krijgen we witte rijst met wat morning glorie voorgeschoteld. Andere keren geven ze ons een prachtig maal met alles wat ze maar kunnen verzinnen van niet-vlees dingen.

Navigatie is niet altijd gemakkelijk in dit land. Door mijn vreemde voorliefde voor kaarten prefereer ik een atlas om te navigeren boven een gps op de tablet die nogal groot en ongemakkelijk is. Er zijn weinig tot geen pijlen die dorpen of steden aanwijzen. Er zijn enkel paaltjes om de kilometer die langs de weg de nummer van de weg geven en de afstand naar de volgende plaats aangeven. Ook gebruiken ze verschillende namen voor dezelfde steden door elkaar waardoor er vaak verwarring is. Soms veranderen wegen ineens in modderwegen terwijl de map anders zegt en ook gps systemen geven vaak foute wegen of routes aan. Maar met het nodige terug rijden zijn we er altijd geraakt.

De vietnamezen wapenen zich op verschillende manieren tegen de hitte. In de eerste plaats met airco en ventilator. De mannen hebben een grappige gewoonte om zich af te koelen. Ze stropen hun T-shirt op tot onder hun oksels om zo met een blote buik rond te wandelen of te rijden. Dit doen ze over het volledige land. Om dranken te koelen gebruiken ze ijs wat in het begin wat raar overkomt omdat bier met ijs iets is waar je als Belg moeilijk bij kunt. Maar na een tijd apprecieer je ook hun heerlijke koffie met wat suiker en ijsblokken in waardoor het naar straf mokka ijs smaakt. Ze hebben hier een grote biercultuur, elke 200 km brouwen en bottelen ze een ander bier. Deze zijn allemaal tamelijk flauw en heel gelijkaardig van smaak. De mensen brouwen ook zelf bier dat ze dan als bier van de tap (fresh beer in het Engels en Bia Hoi in het Vietnamees) verkopen. Dit is een beetje platter als het flesjes bier maar best oke en ongelooflijk goedkoop.

Vietnam is een heel mooi land waar je makkelijk kan reizen en waar veel te zien is. De bergen en rijstvelden zijn onvoorstelbaar om door te reizen. De mensen hebben vaak schrik omdat de communicatie moeilijk is en ze schrik hebben iets fout te doen waardoor ze soms verlegen overkomen. Maar vaak zijn ze ook heel warm en willen ze alles doen wat ze maar kunnen om je het comfortabel te maken. Het eten kan heel erg goed zijn maar het is in de dorpen vaak moeilijk om vegetarisch eten te krijgen.

Wij kijken al uit naar onze volgende stap, China

Groeten
Lukas en Ellen

Tips en tricks voor Vietnam

- Het huren of kopen/verkopen van een motor is zeker een aanrader. Hierdoor kom je van het meest gekozen pad en in de dorpjes en steden waar weinig toeristen zijn. Elk gehucht heeft een heel goede brommer mechanieker die voor geen geld je brommer degelijk kunnen repraren (hier hebben we twee keer gebruik van gemaakt: 1 gesprongen ketting en 1 ambriage die het niet meer deed)

- Vermijd Highway 1 tijdens het rijden met een brommer om boetes van corrupte politie te vermijden en accidenten want het verkeer op deze weg is erg gevaalijk.

- Een point-it boekje (fotowoordenboek) komt zeker van pas. Net als google translate, gewoon typen wat je wil zeggen en laten lezen.

- Paradise cave is een prachtige grot maar is veel te duur dus zijn prijs niet waard voor ons.

- Koop geen Lonely Planet thuis, ze verkopen hier op straat zeer goede kopies voor minder dan de helft van de prijs.