Begin Zuidereiland

We hebben de oversteek naar het zuidereiland van Wellington naar Picton gemaakt in een grote overzetboot met vier verdiepingen, twee voor auto’s en vrachtwagen en twee voor passagiers. Het was een grijze, winderige dag met enkele druppels bij tijd en stond. Het eerste deel van de trip was door open water maar het tweede deel was een lange tocht door een diep fjord met donker appelblauwzeegroen water en hoge bergen lang weerszijde. Het kan ook dat het een sound was; het verschil: een fjord is een door een gletsjer uitgesleten dal en een sound is een door een rivier uitgesleten dal, deze zijn beiden achteraf door de zee ondergelopen. De Nieuw Zeelanders zijn ook niet zo strikt op het gebruik van de termen want ’Milford Sound’ (een zeer mooi en populair dorp hier) is eigenlijk een fjord. Soms vertakt een fjord/sound in kleinere fjords/sounds, wat leidt tot een spectaculair landschap. Door het luizige weer hing er op sommige plaatsen een lichte mist wat de overtocht iets mystiek gaf. Na aankomst in Picton zijn we beginnen liften, dit ging zeer gemakkelijk. Na 10 minuten hadden we een lift van 60 km rechtstreeks naar onze bestemming: Nelson.

Abel Tasman National Park
Vervolgens hebben we een van de ’Great Walks’ van Nieuw Zeeland gedaan , de Abel Tasman Coastal Walk. Dit is een driedaagse trektocht door het Abel Tasman National Park. Dit park is een klein natuurgebied links boven Nelson. De start was al goed, we kregen zeehonden te zien die lagen te zonnen op de rotsen en te spelen in het water. De track loopt door jungle achtige bossen die erg gelijken op de subtropische oerwouden van eender welke zoo, enkel de warmte ontbrak, en over gouden stranden met doorschijnend azuurblauw water. Het meest fascinerende aan het park is dat het één van de grootste getijdengangen van de wereld heeft. Bij volle maan kan het tot 6 meter verschillen tussen eb en vloed. Het pad loopt door grote inhammen van de zee die telkens volledig onderlopen en weer leeg. We moesten dus het getij in het oog houden om zo’n zanderige vlakte bij eb over te kunnen steken. Er was in dit park ook een 'marine reserve' waar alles dat onderwater leeft is beschermd. Om dit te bewonderen hadden we snorkels mee. Er was niet zo veel speciaals te zien, veel zeesterren, kleine visjes en zee-egels tot we in de diepte tussen het wier een stingray (pijlstaartrog) zagen liggen. Dit aanblik boezemde ons enige angst in omdat we enkele dagen voordien van onze drie indische gastheren in Wellington hadden gehoord dat Steve Irwin was gestorven aan een steek van een stingray. Steve Irwin is een over-enthousiaste blootvoetse Australische krokkodillenjager (zoek hem maar is op youtube). Toen hij het vangen van krokodillen beu was is hij overgegaan op slangen, spinnen en stingrays. Wat wij daar in het wier zagen liggen was dus een potentiële moordenaar! Achteraf bekeken steken deze stingrays enkel wanneer ze in het nauw gedreven zijn en panikeren. Onze angst was dus hetzelfde als schrik hebben van een bij want deze kan ook in je slokdarm belanden, panikeren en steken. Later las ik dat Steve Irwin aan het snorkelen was in ondiep water over een stingray, deze panikeert en steekt hem recht in het hart. Dat is pech hebben!
Wat meteen opviel op dit eiland was de alom aanwezigheid van krekels. Niet te geloven, soms zoveel dat je oren er pijn van doen. In Frankrijk hoor je ze en wanneer je op het geluid afgaat om ze te zoeken stoppen ze zodat je ze niet te zien krijgt. Hier zit elke stam en telefoonpaal vol. Vogels vinden ze blijkbaar niet zo lekker, af en toe zie je een meeuw met zo’n ding in zijn bek. In het Abel Tasman Park was de wesp het tweede insect dat alom vertegenwoordigd was. Elke keer wanneer je even stil was hoorde je een gezoem, dit gezoem was constant op de achtergrond aanwezig. Het is zoals de Ring altijd op de achtergrond te horen is in Deurne. Deze wespen waren overal en aten ook af en toe met zijn drieën een krekel op. We hebben ze ook met een hele bende een dode rat te lijf zien gaan. Het is duidelijk insecten ten top op dit eiland. Er is nog een derde, de vervelendste van  allemaal: de sandfly, kleine zwarte vliegjes die als fruitvliegen op een mand rottend fruit op je zweet afkomen met duizenden zwermen ze rond je. Alsof dat niet erg genoeg is bijten ze je ook, een klein wondje waar een stipje bloed uitkomt en vervolgens wordt het een verschrikkelijk jeukende bult, erger als een muggenbeet. Gelukkig hebben ze de vervelende zoemeigenschap van de mug niet.
 
Na de wonderbaarlijke kust van Abel Tasman zijn we de bergen in gereden naar St. Arnaud daar hebben we een tweedaagse gedaan. 1 dag de bergen in, boven slapen in een tentje (dat was koud met veel wind) aan een prachtig meer en 1 dag de bergen uit. De boomgrens ligt hier al op 1400m ( in de alpen ligt deze op 1800 m geloof ik). Dit wil zeggen dat je niet zo hoog moet klimmen om een prachtig hoog berggevoel te krijgen met prikkend stekelgras, mooie rotsfomaties en machtige toppen rond je. Hetgeen ik het speciaalste vond waren de vetplantjes en bloemen en mossen die er groeien. Die zijn helemaal anders dan in de Europese bergen. Na een dag over de rotsachtige kam konden we afkoelen in het ijskoude Angulus Lake, prachtig blauw en 270 graden omringt met een hoge bergkam. Dag twee was door het dal terug, met wind mist en regen. Deze dag werd opgefleurd door het zien van drie kea’s. Grote donkergroene papegaaien met oranje veren langs de onderkant van hun vleugels. Ze zaten hoog in de bomen een beetje te kibbelen.

Nu zijn we bij Franz Jozef Glacier onder Mt. Cook (de hoogste berg van NZ). Dit is een wonderbaarlijk witte en lichtblauwe ijsmassa die zich in een gigantische vallei heeft gelegd, of de vallei rond hem. Stijle uitgesleten rotswanden langs weerszijde van de vallei en een platte bodem van grind met een ijskoude grijze rivier erdoor. Het onderste gedeelte van de gletsjer is met grind bedekt en grijs grauw. In de wandeling erheen stonden er borden van hoever hij kwam in de voorbije jaren. Daaruit bleek dat hij tussen 2008 en 2015 zowat gehalveerd is in grootte. Zo’n dingen weet je natuurlijk wel, door de opwarming van de aarde gebeuren zo’n dingen maar als je het zo direct ziet vond ik het zeer schokerend en confronterend. Daarna voelde ik me hypocriet, door te reizen, tienduizenden kms te vliegen, nog eens duizenden kms te rijden zit je lekker mee te stoken aan die opwarming. Dan zo verschieten van wat smeltend ijs is natuurlijk wat tegenstrijdig. Ter relativering kan ik stellen dat we geen verwarming gebruiken, minder douchen en kleren wassen, geen vlees eten en minder electriciteit verbruiken dan wanneer we thuis zijn, dit weegt natuurlijk niet op tegen onze vervuiling veroorzaakt door transport. Maar hiervan bewust worden is al een belangrijk begin.

Fox Glacier is ook zo’n lange prachtige ijsmassa die zachtjes uit de bergen glijdt. Hij is 13 km lang en het is zichtbaar van heinden en ver hoe de witte strook afsteekt tussen de groene berghellingen. Het landschap rondom de gletsjer was echt spectaculair, steile bergenwanden recht omhoog. Dat doet je wel wat nietig voelen als mens.

Vervolgens hebben we nogmaals voor 2 dagen de rugzak ingepakt. Deze keer om de Copland vallei af te wandelen tot onder Mt Cook. 1 dag op en spijtig genoeg 1 dag af langs dezelfde weg. Het is een diepe vallei met zeer stijle bergwanden langs weerzijde. Er waren veel zijrivieren die de vallei binnenstroomde waar we met hoge eenpersoons hangbruggen over moesten, dan kon je door de zijvallei de hoge sneeuwtoppen en gletsjers zien liggen. De bodem van de stijle vallei wordt op bepaalde plekken een grote open vlakte waar een brede rivier door raast. Dit komt door de eeuwenoude gletsjer activiteit die de valleien hier gevormd hebben (dit ziet er heel anders uit als onze Europese bergen). Daar hebben we de nacht doorgebracht in een mooie berghut. Vlakbij de hut waren er ook natuurlijke hot pools. Een plas van blauwachtig lekker warm water met een adembenemend berglandschap achter, veel beter kan het niet worden. Impulsief besluiten we nog een extra nacht te blijven zodat we de volgende dag nog een wandeling kunnen maken van 6 uur heen en terug tot het einde van de vallei, waar Mount Cook ligt. Klein detail was dat we geen boeking hadden voor de hut want dit kan alleen online. Dus gokken we er op dat het wel niet vol zal zijn. Eten hadden we wel overvloedig mee door onze angst om uit te hongeren in de bergen. Uiteraard komen we na de wandeling van 6 uur terug aan bij de hut en blijkt dat ze volledig vol is. Dan maar wandelen naar de volgende hut, 3 uur verder, dat was tanden bijten na al reeds een lange dag. Hier passen maar 2 mensen in en gelukkig was hier geen kat. Dan toch nog een gezellige nacht in de vallei ipv buiten onder een steen in de kou.

Het zuidereiland is vergeven van de toeristen. In heel Nieuw Zeeland komen er elk jaar zo’n half miljoen, dit is 1/8 van de gehele bevolking. Het land is er ook wel op voorzien, er zijn hier zeer veel manieren om rond te reizen. Er zijn eindeloos veel backpackers (hostels), campings en hotels. Elk dorp hoe klein het ook is heeft een I-site (informatie centrum) en een gratis openbare toilet, awesome! De huurauto’s zijn ongeveer 1/3 van alle auto’s die je ziet rijden. Deze heb je in alle vormen en maten van oude gedeukte tot dikke chique suv’s (dat laatste is blijkbaar geliefd door aziaten). Ook mobile homes en campervans zijn hier alom aanwezig, elke dag zie je wel een nieuwe soort. Nu zijn we in Queenstown beland, blijkbaar een echte trekpleister voor al deze toeristen, alles zit afgeladen vol. Het is eveneens de adrenalinestad van de wereld, je kan hier skydiven, bunjee jumpen jetboaten, cayoningen, vliegen, ... noem het maar op. Maar het is ook een stadje in een onvoorstelbaar mooie omgeving met rotsbergen rondom rond een groot meer.

Onze volgende stop zijn the fjord lands, daar kijk ik al naar uit.